نامه سرگشاده !

باسمه العزیز
سید عزیز سلام !
     مطمئن نیستم مرقومه ام را می خوانید ،  ببینید یا . . . ولی برای دلم می نویسم ، و برای آنکه بماند برای آیندگان !

     وقتی سرو قامتتان را بر روی تخت بیمارستان دیدم ، بر خود لرزیدم ، بر سنگرم ، بر محله ام ، بر شهرم !
    بسیار با خود کلنجار رفتم تا به خود جرأت دادم  و دستان بی حس شما را میان دستانم بفشارم ، تا شاید خونی در رگ هایتان جریان پیدا کند ، عصبی تحریک شود . . .  من هم سهمی داشته باشم در بازگشتتان  به سنگرم .
    فرو ریخته بودم ، احساس غریبی داشتم ، شاید احساس یتیمی که سایه پدر بر سر ندارد ، شاید احساس نهالی در باغی بدون باغبان و یا شاید احساس جماعتی بدون امام !
     سر درگم به فردا چشم دوختم ، تا شاید دوباره طنین کلام نصیحت گر شما را به گوش دل شنوا باشم .
    اما در پسِ همه ی نا امیدی و یاس وجودی ام ، چهره شما سراسر امید و رضا از تقدیر الهی و مالامال از سکینه بود .
   به قول غبار «بزرگ ها بزرگی می کنند ؛جا برای آنان معنا ندارد. شرف المکان بالمکین. تخت بیمارستان و محراب مسجد و مزرعه، وقتی که تو آنجایی چیز دیگریست ... »

    قریب یک ماه است سایه پدرانه شما بر سر سنگر نشینان نیست ، سنگر بی امام ! لشگر بی فرمانده !
    تکلیف به صبرمان کردید و استقامت ، امر به حسن خلق و یکرنگی ، نهیبمان زدید از تکبر و خودپرستی . . .
   تاریخ را همه می خوانیم ، تاریخ اسلام ، تاریخ سرزمین ، تاریخ تمدن و . . . تاریخ محل . همیشه از تاریخ و سبقه محلمان ، سنگرمان ، کوچه و خیابانمان حکایتها شنیده ایم و نقل کرده ایم . داستانهای شیرین تاریخ محلمان همیشه شنیدنی است . شنیدن سرگذشت شخصیتهایی که در بینمان بود ه اند ، در همین محل زیسته اند ، در مقابل همین محراب سر به سجده گذارده اند ، آجر آجر با ایمانشان دیوارهای سنگرمان را بالا برده اند و . . .
   همه ی هم سنگری هایمان شنیده اند داستان سیدی را که مجتهد توحید بود و کوته بینان مکدرشان کردند . دل شکسته شدند و رفتند .  حالیه پس از این سالها هنوز هم عقده ها بر دل دوست داران معرفت الله گذارده اند که چرا !!؟
      بگذریم از غافلین ، که خدا را شکر کردند از بسته شدن راه آسمان . . .
      تاریخ بخوانیم ، برای عبرت گیری ، برای مقابله با تکرار شدنها ، برای تغییر در سرنوشتها و برای . . . . کجایند عبرت گیرندگان ؟!!
   سید عزیز ! دلمان برای شما تنگ شده است . برای وعظتان ، برای نصیحتتان ، برای اجری که برای صبرمان وعده دادید ، برای حمد و سوره نمازتان ، برای شنیدن « الهی هب لی کمال الانقطاع الیک وأنر ابصار قلوبنا بضیاء نظرها الیک حتی تخرق الابصار القلوب حجب النور فتصل الی معدن العظمه و تصیر ارواحنا معلقه بعز قدسک»
     باید به خاطرشریفتان باشد بیابانهای قم را (1) ، آب یاری بیابانها با تانکر آبی که به خودروی فولکس قورباغه ای تان می بستند ، شخم زدن ، کاشتن ، درو ، هرس کردن و . . . آباد کردن بیابان !
          بیابان دلم هایمان هنوز به شخم زدن و کاشتن نیازمند است و  به درو و هرس کردن محتاج تر ، هنوز دلهایمان تا آباد شدن فاصله دارد .
سید عزیز !
امیدوارم که با نقل گوشه هایی از حافظه تاریخی سنگرمان دل آزرده تان نکرده باشم ولی از سرِ بی پناهی دست به قلم برده ام .
     می دانم که ذره ذره از جوهر قلم ام ، ماندگار تر از ذهن خواب آلودمان خواهد بود . می خواهم در تاریخ سنگرمان ماندگار بماند تا چوب ملامت آیندگان را کمتر بخوریم . می خواهم همه بدانند که شنیدیم ، دیدیم ، خوردیم و دم نزدیم ، فقط و فقط به امید آن که استخاره هایتان زود به خوبی مسجّل شود .
منتظر گامهای استوارتان هستیم ، اگر چه در همه حال توکلمان به خدای تعالی است .
الخیر فی ما وقع .
اگر با دیگرانش بود میلی             چرا ظرف مرا بشکست لیلی
                                نوشمان باد . . .
 
   پ ن 1) می توانید به مطلب سید عزیز 2 مراجعه فرمایید.