همین شبها

دنگ و دنگ موبایل شروعی دوباره را فریاد می زد ، راستی چقدر باکلاس است که روزمان کاملا تکنولوژیک و با تلفن همراه آغاز می شود ، روزهای پربرکت پدرانمان با اذان مسجد محل ، یا در اسفل درجه ، قوقولی قوقول موجود زنده ی نان حلال خور حیاط خانه طلوع می کرد .

   وضو ، نماز، لباس ، ترافیک ، سرکار و . . . ترافیک ، خانه ! چند کلام تکراری روزانه ام هستند ، در روزهای آخر سال می توانیم چندین و چند ترافیک دیگر نیز به شلوغی و درهم و برهم بودن همه چیز اضافه کنیم .

خوش نویس

فاخلع نعلیک , انک بالواد المقدس طوی

                                     

کفشهایت را ازپاهایت درآور ، اینجا عرصه مقدسی است ، هر کسی را توان گام نهادن در این مسیر نیست ، مظاهر دنیا را در هم بپیچ و اول سفر ، به پای سرمشق خوبیها بیفت .

خوشا زخم و زهر و سنگ . . .

می بایست زحمت کشید .

   بعضی اوقات که شب و نصفه شب بیخوابی به سرم می زنه و از فکر کارهای نکرده ام مغزم سوت می کشه ، عزمم رو جزم می کنم که محکم پا روی خودم بگذارم که شاید از بابت شهید کردن غرور و تکبرم خدا برکتی به وقت و عمرم عطا کنه .

    بیچاره شیطون ملعون از همین تکبر و غرور بود که رانده شد و من می خوام با شهید کردن غرورم شاید پدر شهید بشم و بدون حساب و کتاب بیفتم تو بهشت محبت و نظاره باریتعالی .

(تا حالا دو تا مرد با هم تو یک کارد دیده بودید؟)

(حاج ابراهیم همت خوشا به همتت)